Wszystkie opisane aparaty działają na zasadzie wprowadzenia powietrza do wody pod pewnym ciśnieniem. Istnieją jednak jeszcze aparaty działające na innej zasadzie, mianowicie wprowadzające powietrze wraz ze strumieniem wody, co wiąże się z obniżeniem temperatury wody w zbiorniku. W razie ich zastosowania należy również pomyśleć o odprowadzaniu nadmiaru wody ze zbiornika, który w ten sposób będzie miał zapewniony stały przepływ wody przez cały czas działania przyrządu. Rolę napowietrzaczy spełniają również różnego rodzaju wodotryski, z których bardzo dogodny jest działający na zasadzie naczyń połączonych. Do użycia wszystkich tych aparatów potrzebne są różnego rodzaju przewody doprowadzające — gumowe, szklane lub z tworzyw sztucznych. Zwykle przewodów gumowych używa się do łączenia odcinków szklanych, które są chętnie instalowane w obrębie akwarium, m. in. ze względu na łatwość obserwacji przy ich przejrzystości. Dopływ powietrza reguluje się za pomocą różnego typu kraników lub zacisków, których najprostsze rodzaje pokazane są na rysunku. Zadaniem rozpylaczy, które umieszcza się z reguły na dnie akwarium, jest rozbijanie na drobne pęcherzyki strumienia powietrza ryby akwariowe wprowadzonego przez przewód. Powstający dzięki temu ruch wody, jak również zwiększenie powierzchni styku wody z powietrzem sprzyjają rozpuszczaniu się tlenu w wodzie. Rozpylacz jest tym lepszy, im drobniejsze daje pęcherzyki powietrza. Najdawniej w użyciu były ścięte ukośnie kawałki trzciny hiszpańskiej albo drewna bukszpanowego lub lipowego. Zakończenia trzcinowe trzeba stosunkowo często zmieniać, gdyż łatwo ulegają zamuleniu, a nawet gniciu. Ostatnio niemal wyłącznie stosowane są kostki rozpylające wykonane z masy porowatej lub ze specjalnie wypalanej glinki; w razie zamulenia mogą być one łatwo doprowadzone do pierwotnego stanu używalności przez przedmuchanie silnym strumieniem powietrza, wypłukanie we wrzącej wodzie albo wypalenie. Kostki te, zwykle kształtu prostopadłościanu lub walca, osadza się na rurce szklanej.
